یک یادآوری کوچک ولی مهم؛ بخوان دعای فرج را، ولی...

هر شیعه در هر موقعیت اجتماعی که هست، وظایفی بر عهده دارد. به تبع آن بار سنگینی بر دوش طلبه های شیعه نیز هست. از آن جهت که مساله ظهور یکی از بنیانی ترین وجوه تمایز شیعه نسبت به دیگر ادیان و مذاهب است، یک طلبه¬ی شیعه لزوما وظیفه دارد تا در مورد آفات ظهور روشنگری کند. منظور از آفات ظهور، نقایصی است که به دلیل کج فهمی و درک ناقص ما از مساله ای با این اهمیت به وجود می آید و تسری می یابد. به بیان روشن تر گاهی در بین دوستان طلبه و متشرع می بینیم آنها چنان غرق در ظهور و انتظار ظهور هستند که برنامه ریزی برای آینده شیعه و مشکلات روزِ جهان را به فرموشی می سپارند و در مقابل ِ جهان ِ رو به نزول به دعای فرج اکتفا می کنند. همه به روشنی می دانیم که دعای فرج از چه اهمیتی برخوردار است، اما مگر به اعتقاد ما در ظهور بداء حاصل نمی شود؟ جمله¬ی معروفی هست که می گوید: «به انتظار ننشینیم، بلکه به انتظار بایستیم». پشت این جمله ی حکیمانه معنایی صحیح و انتقادی وجود دارد. انتقادی، از آن جهت که تفکری در ضمیر ناخودآگاه ما شیعیان وجود دارد که گمان می کنیم صرفا با دعا و تضرع می توانیم مقدمات ظهور را فراهم کنیم. همین ماه گذشته بود که مقام معظم رهبری(حفظه الله) در نمایشگاه کتاب تهران حضور یافتند،«یک نفر از آن عقب گفت: برای نابودی آمریکا و اسراییل و داعش صلوات! آقا آرام گفتند: اگر با صلوات نابود می‌شدند ده تا صلوات می‌فرستادیم!»(1) نکته ظریفی که رهبر معظم انقلاب(حفظه الله) به زیبایی گوش¬زد کردند. به این بیان که صِرف دعا نمی تواند لزوما کارساز باشد، بلکه باید در کنار آن عملی همراه با ایمان داشت، باید نگاهی آینده نگر داشت و برای آینده برنامه ریزی کرد. این توصیه به برنامه ریزی در سیره عملی و کلامی معصومین و بزرگان ما نیز مشهود است.در این نوشته کوتاه قصد نداریم - معاذ الله- دعا را بی اثر جلوه دهیم، یا از اهمیت آن بکاهیم، بلکه هدف، یادآوری ِ اهمیت برنامه ریزی و تدبیر است. از طرفی حدیثی از امام حسن(علیه السلام) با این مضمون داریم که «طوری برای دنیا زندگی کنید که تا صد سال دیگر زنده اید و طوری برای آخرت زندگی کنید که فردا خواهید مرد». (2) به نظر نگارنده مفهوم این حدیث قابل تعمیم به مساله ظهور نیز است. به عبارت دیگر طوری برای آینده برنامه ریزی کنیم که گویا ظهور تا صد سال دیگر رخ نخواهد داد و طوری به خود سازی برای ظهور دست بزنیم، که گویا فردا ظهور رخ خواهد داد. احمد رمضانی- طلبه حوزه علمیه خراسان